woensdag 7 december 2011

Verontwaardigd

Mijn vrouwelijk personeel heeft op dit moment niet zo veel te melden op handwerkgebied. Nu ze niet meer breit hoor ik haar regelmatig zeggen dat er nu toch eerst wat afgemaakt moet gaan worden. Ik hoor haar dat al jaren zeggen hoor, dus niets nieuws onder de zon. Maar ach, ik laat haar maar haar gang gaan. Vol enthousiasme heeft ze zich er weer gestort op De Engelse Jane en is ze ook weer regelmatig bezig met een lap witte stof waar ze gaatjes ingemaakt heeft en het daarna gaat opvullen met wit garen. Nodeloze moeite zou je zo zeggen. Zowel voor Jane als de witte lap. Wie gaat er nu moedwillig iets kapot maken om het daarna weer te maken. Spoort niet helemaal zou je zo denken.


Kijk ik lig liever op de vensterbank boven de verwarming te slapen. Al helemaal met dit weer. Totdat ik in de gaten kreeg dat de Dames Kip (voor mij geen Coq au Vin , waar halen ze die arrogantie vandaan) in de hele tuin aan het scharrelen waren. Hadden ze die meiden los gelaten in de hele tuin door expres het hekje open te laten. En het is mijn tuin, mijn territorium. Het is zelfs zo erg dat ik mijn tuin niet meer uit kan omdat alles is dichtgemaakt met, juist ja, kippengaas (?). Hoe verzinnen ze het. Zelfs op deze foto kan je zien  dat ik er niet gelukkig mee ben.

dinsdag 6 december 2011

Toch een koe

Sinterklaas is gisteravond toch nog langs geweest al was ik er niet op voorbereid. Dus het was een verrassing. Maar hier staat voor iedereen de deur open, dus ook voor de Sint. Het zou ook heel erg dom zijn om voor hem de deur dicht te laten. Maar goed, Sint weet dat ik het liefst wat dieren om mijn huis heb maar ook dat dat niet gaat. En nu heb ik er toch een koe bij. Ik kan er heerlijk mijn handen aan warmen als ik op de bank zit met een borduurtje en een quilt om me heen.
Ik ben best wel een beetje "flieft" op dit schattige theepotje met megakom

zondag 4 december 2011

Van oud naar nieuw


                                                     Deze trui is ingeruild voor deze



Heel, heel lang geleden, wel zo'n twintig jaar of misschien wel langer had ik de bovenste trui gebreid.
Toentertijd had ik het altijd warm en een jas ook in de winter was aan mij niet besteed. Ik heb hem zelfs van katoen gemaakt wat hem wel zwaar maakte. Maar heerlijk, trui aanschieten en wegwezen. Het was ook een leuke trui om te breien. Met capuchon en een buidelzak. In de loop van de jaren pikte dochterlief de trui steeds meer in totdat ze hem gewoon met toestemming in bezit had. Ach, we zijn en blijven moeder, of niet dan. Maar nu is het tijd om de trui weg te doen, hij heeft zijn dienst goed bewezen. Een nieuwe trui is gemaakt. Deze is nog warmer, hij is van wol en daar is dochterlief blij mee, zij heeft het vaak koud. Twee weken flink doorpikken en hij was klaar. Nu heb ik tot zover alle breibeloftes ingelost en ga ik nu weer quilten, borduren en andere leuke dingen doen

vrijdag 25 november 2011

Nieuwe levensfase

Gisteren stond manlief op de drempel om een nieuwe levensfase in te gaan
De afscheidsreceptie op zijn werk was een hele mooie afsluiting. Hij is nu met pensioen

woensdag 23 november 2011

Wat vervelend!

Vandaag heb ik heel veel last van een jetlag (nachtdienst) en daar staat maar één remedie tegen. Doe op zo'n dag niet meer dan nodig is. De wasmachine en de droger weten wat ze moeten doen. Opstaan moet je om voor het vee te zorgen. Daarna duik je op de bank met een flinke mok thee en een bakje kruidnoten en dan komt het. Breien, alleen maar breien!!!! Kijk maar. Vreselijk zo'n dag, gniffel, gniffel

dinsdag 22 november 2011

Nog één belofte

Hij is klaar, de omslagdoek/sjaal voor schoondochterlief2. A.s zondag hebben we weer een feestje en dan kan ik hem afgeven. Nu nog één breibelofte voor deze winter en dan vind ik het wel welletjes. Het borduur en naaigaren alzo ook de lapjes beginnen hevig te morren dat zij er ook nog zijn. Zo nu en dan denk ik oma's linnenkast te horen klepperen dat er hoognodig gekeken moet worden naar nieuwe spannende combinaties. Nog even , geduld is een schone zaak.

















Deze trui gaat het worden en is voor dochterlief. Breien op naalden nummer 7 is niet echt mijn ding maar de wol is prachtig en er zit een leuke kabel in. Ik heb geen vertaling van het patroon, dus ik ga het proberen. Foto en logisch nadenken, dan moeten we een heel end komen en ik moet zeggen dat het tot nu toe niet tegenvalt. Want dit is het resultaat van een nachtje rustig werken.

vrijdag 18 november 2011

Verhaaltje van Zusjelief

Mijn zusjelief heeft ook een blogje met haar verhaaltjes http://www.daagsedingen.nl/. En één van de verhaaltjes mocht ik gebruiken.


Mijn grote zus is een handwerkster. En dan met de klemtoon op de laatste lettergreep.
Als klein meisje kon ze al prachtig borduren. En op haar 12e breide ze al een trui voor zichzelf.
Ik had daar een enorm ontzag voor en weet ook nog hoe die trui was : rood met een streep van zwart en wit aan de boord.
Prachtig vond ik dat en ik wilde dat ook kunnen als ik 12 was.
Dat bleek een ijdele wens. Ik was een ramp op handwerkgebied.
Ik was goed in met poppen spelen. En mijn zus maakte de mooiste poppenkleertjes, "gewoon" door patronen
van babykleertjes te verkleinen tot poppenformaat.
Mijn vriendinnetjes waren dan ook stikjaloers op mijn poppengarderobe.
Ik moest wel handwerken leren op school. Wat een ellende.
De jongens kregen op donderdagmiddag handenarbeid, de meisjes handwerken.
Op die middagen wilde ik ook wel een jongen zijn, en fijn zagen en timmeren en verven, maar nee,
ik moest leren breien en haken en borduren.
Ik broddelde mijn handwerkuren door, mijn werk was altijd groezelig, ongelijk, er zaten gaten in waar
het niet moest, of juist rare verdikkingen.
Jute borduren voor een tas, een slang breien om de verschillende breisteken onder de knie te krijgen,
het was om te huilen. En soms deed ik dat ook.
De ultieme ellende was toen ik in de 6e klas een beertje moest breien. Het voorbeeld zag er schattig uit, een echte knuffelbeer. Bruine kop, handjes en voetjes en een geel truitje met een rode broek. Mijn beer was niet schattig. De kop was een rare verzameling van bedoelde en onbedoelde meerderingen
en minderingen, uiteindelijk heeft de juf er nog een soort bolletje van weten te creëren. De broek en trui werden aan elkaar gebreid, hiervan moest ik een voorpand en een achterpand breien, volgens hetzelfde patroon. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb weet ik niet, maar het achterpand had een
heel ander formaat dan het voorpand. Ik kan me ook niet herinneren dat ik mijn beertje terug gezien heb op de jaarlijkse schooltentoonstelling.

Waarschijnlijk zat hij diep weggestopt in de bossen van speelgoedland, in een tehuis voor mismaakte gedrochtjes.
Ik werd ook wel eens gematst, soms mocht ik mijn handwerk mee naar huis nemen van de juf,
om er thuis wat aan te doen omdat het anders nooit afkwam. En er werd thuis wat aan gedaan, alleen niet door mij. Mijn moeder en mijn zus wilden me nog wel eens
uit de brand helpen. Juf heeft er nooit iets van gezegd, maar ze moet stekeblind geweest zijn als ze niet
doorhad dat ik het gemaakte werk niet zelf in handen had gehad. Maar misschien liet ze het lekker zo omdat het met mij toch vechten tegen de bierkaai was.
Inmiddels had mijn zus de middelbare school doorlopen en was ze de absolute alltime-favourite
van de handwerklerares geweest. Het moet ook werkelijk heerlijk zijn om eindelijk eens een echt
getalenteerde leerling te hebben tussen de normale middelmatigheid. Iemand die echt geïnteresseerd is in allerlei technieken, en ze ook nog perfect en snel aanleert en uitvoert. En zo was mijn zus dus, een bron van niet aflatende vreugde voor juf Karsemeijer. En die kon haar geluk dan ook niet op toen ze vernam dat het zusje op school zou komen !
Och wat een drama. Ik was de teleurstelling van haar loopbaan. Ze had zulke hoge verwachting van mij, maar ik denk dat nog nooit iemand zo snel van een torenhoge
roze wolk is gedonderd als juf Karsemeijer. Want ik kon niks! En ik vond het niet leuk en was ongeïnteresseerd.
Ik moest een babyjurkje smocken, mijn moeder heeft ‘t voor me gedaan. Ik moest een patchwork- tas maken, mijn tante heeft me een handje geholpen. Het enige wat ik wel leuk vond was macramé. Maar dan alleen het grove werk met touw, niet dat gepiel
met dunne katoenen draadjes , die uiteraard een veel mooier resultaat op zouden leveren. Maar met gekleurd touw een plantenhanger maken, dat lukte nog wel, en dat heb ik dan ook gedaan. Hehe, eindelijk helemaal zelf een werkstuk gemaakt. Ik kan me niet meer herinneren wat juf Karsemeijer
ervan vond. Ik denk dat ze mij ook uit haar herinneringen verdrongen heeft eerlijk gezegd.
Toen ik naar de kleuterleidsters-opleiding ging, was het mode om in de klas, onder de les te breien! En dat moest ik dan ook maar doen. Ik begon manmoedig (of vrouwmoedig in mijn geval) aan een trui
voor mezelf. Banaangele wol, naald 5, tricotsteek, dat moest toch lukken. En ja, het is gelukt.
Beetje ongelijkmatig, de mouwen waren niet lang genoeg, de kleur stond me ook voor geen meter, maar ik had een trui gebreid! Ik voelde me trots. En eigenlijk vond ik breien toch wel een beetje leuk!
Dus ik begon nog wat anders. En uiteindelijk ben ik heel veel gaan breien. Niet alles werd even geslaagd,
maar over het algemeen lukte het steeds beter. Voor mezelf. Voor familie. Voor mijn opvangkinderen . Ik heb in de loop der jaren wat afgebreid!
Gister heb ik een kabeltrui voor Bert afgemaakt. Hij is erg mooi geworden en ik ben er trots op! En helemáál trots omdat mijn zus gezegd heeft dat hij prachtig is !
Juf Karsemeijer zou niet weten wat ze zag......


Het is toch nog goed gekomen met zusjelief. Het lukt haar heel goed om oud modische modellen om te zetten in hedendaagse varianten want foto hierboven toont daarvan het resultaat.
 

donderdag 17 november 2011

Dagje borduren

Na een weekje van snotteren, hoesten en rillen ga ik weer verder. Gisteren heerlijk met de trein naar Dordrecht geweest voor een dagje Markerbruidsrijglijf borduren bij Sary Maas. Het was een hele gezellige dag met heel wat uitleg over de rijglijfjes. Dit lijfje is gemaakt door Sary zelf, helemaal met de hand.
(help, ik krijg de foto niet gedraaid)


Ze heeft er ook ééntje in het wit gemaakt. Het is niet zoals het hoort maar zóóóóó mooi'.
 Als oefening zijn we begonnen met een tasje maken
Er kwam heel veel uitleg hoe de bloemen en blaadjes geborduurd worden. en natuurlijk de foefjes. Het enige nadeel van zo'n leuke dag is, dat het zo snel gaat. Voor dat je het in de gaten hebt is het weer 16.30.
Website van Sary http://www.witopwit.com/

dinsdag 8 november 2011

Voortkabbelende dagen

Wat frotten betreft gebeurd er niet zo veel nieuws. Ik ben wel heel druk bezig,maar er gebeurd niet zoveel spectaculairs. En dat willen we toch graag laten zien,of niet dan?Verder heb ik hier last van
Maar dan ook weer met alles erop en er aan. Ik kan nooit eens een keertje gewoon wat snotterig zijn. Nee, de hele trukendoos moet altijd helemaal tot de bodem leeggehaald worden. Het ergste heb ik vannacht gehad.

Met de Dames Coq au Vin gaat het uitstekend. Ze zijn al een beetje gewend. Vandaag durfden ze voor het eerst naar buiten te gaan. Eigen namen krijgen ze nog. Ik wil eerst kijken wat voor karaktertjes erachter zitten. Ze scharrelen nu wat rond en het ziet ernaar uit dat ze op hun gemak zijn.

De sjaal voor (als ze hem wil hebben) schoondochterlief1 is klaar. Ik heb er alleen nog geen foto van, dat komt nog. Schoondochterlief2 vond deze zo mooi toen ik hem aan het breien was

Zo komt het dat er nieuw garen is gehaald en dat de hoeveelheid steken weer op de naald staan en er weer een sjaal/omslagdoek gebreid wordt.

zondag 6 november 2011

Welkom

                                  Mag ik hierbij voorstellen: De Dames Coq au Vin
Gisteren zijn ze gearriveerd. Dus Teekie had het goed opgevangen. Het zijn jonge boeren Welsummere deernen .Een flinke maat kip. Vandaag mogen ze wennen aan hun nieuwe onderkomen en morgen mogen ze buiten kijken. Het wennen aan ons gaat sneller dan ik had gedacht. 

zaterdag 29 oktober 2011

Even bijpraten

Het gaat goed met mij. Het is nog wel erg stil zonder mijn medebewoner maar zo langzamerhand raak ik er toch wel aan gewend. Ik moet ook wel zeggen dat mijn personeel er alles aan doet om het zo aangenaam mogelijk te maken voor mij. Ik word regelmatig geborsteld en geaaid. Mijn eten is er op tijd en de bak word goed onderhouden. In het begin had ik geen zin om door het huis te rennen, maar dat komt gelukkig weer terug. Je kent het wel. Ik was toch wel erg down de eerste weken nadat ik in de gaten kreeg dat Lodewijck niet meer terug kwam. Gelukkig at en dronk ik wel maar verder had ik nergens zin in. Die periode lijkt over te zijn. Op deze foto lig ik in een mandje met breiwerk. Ik pas er net in en het lag erg zacht. Maar ik heb iets horen fluisteren. Of het klopt dat weet ik niet, we zien het wel. Maar er komen kippen!!!!!. Als het door gaat denk ik wel dat ik het leuk vind. De duiven van de buurvrouw vind ik ook al zo spannend. Ik zie me al op de boomstam in de tuin liggen en dan alleen maar kijken (denk ik)

vrijdag 28 oktober 2011

Een borduurwerk

In Frankrijk zat ik regelmatig aan dit tafeltje te borduren. Het was vaak erg zonnig zodat we onder een hele grote oude boom die als parasol werkte gingen zitten. Als de zon wat minder sterk was zat ik aan de rand van ons landgoedje en had een prachtig uitzicht


Al een aantal weken lag er thuis een patroon, stof en garen klaar om mee te nemen. Het zal een ovaal Hardanger kleedje worden. En tijdens de vakantie kon ik er heerlijk aan beginnen. Materiaal om blokken voor de Morrellquilt te maken had ik ook mee genomen maar heb er totaal niet aan gewerkt. Het patchen en quilten staat echt op een laag pitje.                                                                                  
Het middenstuk bestaat alleen maar uit platsteek. Tot mijn verrassing was de eigenaar van ons huisje erg geïnteresseerd in mijn borduren. Hij vertelde dat zijn moeder het ook altijd deed en vond het heel erg leuk dat nu een jonger iemand het ook doet (hij is wat ouder als wij). Zijn vrouw handwerkte niet en dat vond hij eigenlijk wel jammer. In de vakantie heb ik aardig wat steekjes kunnen maken.  Bij het naar huis gaan was het grootste gedeelte van de buitenrand klaar. Deze rand bestaat ook alleen uit platsteek. De binnenrand is Hardanger. Heel spannend is het wegknippen van de draden en het is tot nu toe één keertje fout gegaan. En dat is op z'n zachts gezegd niet leuk. Nu thuis ben ik lekker op de bank aan het borduren. Heel de binnenrand wordt op de zelfde manier ingevuld. Weinig spannend, maar mooi wordt het.

zondag 23 oktober 2011

Even uit de sleur

Afgelopen week heb ik mijn handen anders laten wapperen. Zoonlief-2 en schoondochterlief-2 hebben een huis gekocht ergens in het westen van het land onder de rook van Rotterdam. En dan moet er geklust worden en gepoetst. Per 1 november willen ze er wonen en echt, alies staat op z'n kop. Maar langzaam komt er structuur in en het ziet er naar uit dat ze op 1 november uit kunnen puffen op de bank in een opgeknapte kamer en kunnen slapen in hun eigen bed.
Wij zijn ook een familie die heel snel van de nood een deugd kunnen maken. Hier is dus de broodnodige variatie van een wit cadetje met kaas op een plastic bordje, maar wel op de woonboulevard.




Maar een dag geen naald en draad in de hand gehad te hebben is een dag niet geleefd. Dus 's avond zat ik heerlijk te pikken. Want na gedane arbeid is het goed rusten met een glaasje........ En nee het glas is niet vol geweest.

donderdag 13 oktober 2011

Ook in Frankrijk

Dit was het uitzicht wat manlief en ik de eerste drie weken van september hadden. Groen, bergen en zon. We zaten zo ongeveer 12 km. ten oosten van Apt in de Provence. Verleden jaar waren we er ook geweest. We zijn gewoon verder gegaan met rondkijken waar we toen gestopt zijn en het is niet tegengevallen. En wat ik verleden jaar niet gezien had maar er toen ook al was, was deze winkel. 


Een winkel vol met allemaal breimateriaal. Ik ben er dus likkebaardend binnengestapt en rondgekeken. Natuurlijk moest er ook wat mee.
Dit is dus meegegaan naar huis. Het leek me dat de bruin-beige kleur schoondochterlief-1 wel zou bevallen en dat klopt helemaal. Als ze het resultaat mooi vindt dan mag ze het hebben. De rodekool kleur vond ikzelf erg mooi.



Maar vandaag heb ik zin om te lanterfanten en dat ga ik ook doen. Misschien een beetje borduren aan het kasteel van zoonlief-1. De deadline van 13 september heb ik dus niet gehaald. Ik heb me er op verkeken wat hoeveelheid werk betrefd, maar als het goed is is er volgend jaar weer een deadline en dan hoop ik het dan toch gehaald te hebben. Zoonlief-1 wil nu graag als compensatie verjaardags cadeautje een grillpan. Oké, vooruit dan maar.

dinsdag 11 oktober 2011

Een Merkwaardig cadeautje

Zolang er nog niet alles verteld is wat ik kwijt wil over de maand September zal ik wat gebeurtenissen van de hak op de tak springen. Nu weer een recent berichtje. Afgelopen zondag hadden we een feestje bij ons jongste liefhebbende neef. Ook hij is al weer zestien geworden. Gek, je zegt bij jongens geen 16 lentes jong, maar wat dan wel? Zijn tante van de andere kant was er ook en had een cadeautje voor mij waar ik heel erg blij mee ben.
Dit letterlapje is gemaakt door de moeder van mijn schoonzuslief en haar zus. Haar zus had het in haar bezit maar zoals heel vaak had niemand er echt belangstelling voor. Ze weten dat het bij mij weer voor een poosje veilig is en dat het met liefde bewaard wordt. Lena Schenkel heb ik ook gekend. Zo heeft zo'n oefenlap toch wat meer waarde. Heel aandoenlijk vind ik de konijntjes. Dat is geborduurd met te dikke wol voor de stof. Desondanks is het heel gelijkmatig geborduurd. Lena was in 1935 negen jaar.


Dochterlief was ook aanwezig op het feestje en zij had het colletje aan wat klaar was. Ze was er helemaal "happy" mee.






Tot slot wil ik graag de vorderingen van het gigantische borduurwerk van dochterlief laten zien. Wat een geduld heeft ze. Maar mooi dat het wordt!!!!!

maandag 10 oktober 2011

Updaten en eenzaam


Ik ben een beetje alleen en eenzaam. Toen ik op vakantie was omdat mijn personeel ook op vakantie ging is er iets verdrietigs gebeurd. Mijn huisgenoot Lodewijck bleef thuis om op het huis te passen. Maar hij was al een poos niet meer zoals hij vroeger was. Kijk een trombosepootje zegt al genoeg, of niet dan. Dochterlief en schoonmoeder van dochterlief gingen voor hem zorgen zodat hem niets ontbrak. Maar het is met hem niet goed gegaan. Toen mijn personeel vertrok had Lodewijck hele nare kopotte plekken op zijn huid en een ontstoken oog. Ondanks artsenbezoek en medicijnen werd het alleen maar erger. Van de jeuk krapte hij de wonden kapot en op een dag schijnt het zo erg geweest te zijn dat er in overleg met mijn personeel is besloten om hem op een humane manier uit zijn lijden te verlossen. Van dit alles heb ik niets geweten want ik was toch op vakantie!. Bij thuiskomst had ik al gelijk in de gaten dat er iets niet klopte. Het kopte gewoon niet!!!!! en dat is raar hoor, dat kan ik je wel vertellen. Men heeft altijd gezegd dat wij een haat-liefde verhouding hadden en dat was ook zo.

 Maar zo alleen is er ook niets aan. Het personeel doet wel zijn best hoor, en ik moet zeggen dat het heel langzaam gaat wennen. Maar toch: het is heel stil en ik kan niet meer pesten.
Lodwijck is 14 jaar geworden.

woensdag 5 oktober 2011

Voor dochterlief

Dit is een col in wording voor dochterlief Maar hij is af, alleen nog blokken en dan kan de winter komen.


Dit berichtje is ook een testje of het wel gaat doen wat ik wil. Het aanzicht van mijn blog wil ik ozo graag veranderen maar ik ben er nog niet uitgekomen hoe dat te doen. In de tussen tijd ga ik gewoon berichtjes schrijven. Ondanks dat we in september 3 weken met vakantie geweest zijn is er toch wel wat gebeurd en dat wil ik graag met terugwerkende kracht opschrijven. Maar de kop is er af, hè,hè

maandag 3 oktober 2011

Nieuwe start, nieuwe kansen

Nadat het voor mij te lang duurde met de verhuizing van mijn oude blog ga ik weer opnieuw beginnen. Dus bij deze. De naam heb ik hetzelfde gehouden en in de komende tijd hoop ik het er een gezellige blog van te maken. Rustig alles uitzoeken en dan komt het vanzelf goed.