vrijdag 25 november 2011

Nieuwe levensfase

Gisteren stond manlief op de drempel om een nieuwe levensfase in te gaan
De afscheidsreceptie op zijn werk was een hele mooie afsluiting. Hij is nu met pensioen

woensdag 23 november 2011

Wat vervelend!

Vandaag heb ik heel veel last van een jetlag (nachtdienst) en daar staat maar één remedie tegen. Doe op zo'n dag niet meer dan nodig is. De wasmachine en de droger weten wat ze moeten doen. Opstaan moet je om voor het vee te zorgen. Daarna duik je op de bank met een flinke mok thee en een bakje kruidnoten en dan komt het. Breien, alleen maar breien!!!! Kijk maar. Vreselijk zo'n dag, gniffel, gniffel

dinsdag 22 november 2011

Nog één belofte

Hij is klaar, de omslagdoek/sjaal voor schoondochterlief2. A.s zondag hebben we weer een feestje en dan kan ik hem afgeven. Nu nog één breibelofte voor deze winter en dan vind ik het wel welletjes. Het borduur en naaigaren alzo ook de lapjes beginnen hevig te morren dat zij er ook nog zijn. Zo nu en dan denk ik oma's linnenkast te horen klepperen dat er hoognodig gekeken moet worden naar nieuwe spannende combinaties. Nog even , geduld is een schone zaak.

















Deze trui gaat het worden en is voor dochterlief. Breien op naalden nummer 7 is niet echt mijn ding maar de wol is prachtig en er zit een leuke kabel in. Ik heb geen vertaling van het patroon, dus ik ga het proberen. Foto en logisch nadenken, dan moeten we een heel end komen en ik moet zeggen dat het tot nu toe niet tegenvalt. Want dit is het resultaat van een nachtje rustig werken.

vrijdag 18 november 2011

Verhaaltje van Zusjelief

Mijn zusjelief heeft ook een blogje met haar verhaaltjes http://www.daagsedingen.nl/. En één van de verhaaltjes mocht ik gebruiken.


Mijn grote zus is een handwerkster. En dan met de klemtoon op de laatste lettergreep.
Als klein meisje kon ze al prachtig borduren. En op haar 12e breide ze al een trui voor zichzelf.
Ik had daar een enorm ontzag voor en weet ook nog hoe die trui was : rood met een streep van zwart en wit aan de boord.
Prachtig vond ik dat en ik wilde dat ook kunnen als ik 12 was.
Dat bleek een ijdele wens. Ik was een ramp op handwerkgebied.
Ik was goed in met poppen spelen. En mijn zus maakte de mooiste poppenkleertjes, "gewoon" door patronen
van babykleertjes te verkleinen tot poppenformaat.
Mijn vriendinnetjes waren dan ook stikjaloers op mijn poppengarderobe.
Ik moest wel handwerken leren op school. Wat een ellende.
De jongens kregen op donderdagmiddag handenarbeid, de meisjes handwerken.
Op die middagen wilde ik ook wel een jongen zijn, en fijn zagen en timmeren en verven, maar nee,
ik moest leren breien en haken en borduren.
Ik broddelde mijn handwerkuren door, mijn werk was altijd groezelig, ongelijk, er zaten gaten in waar
het niet moest, of juist rare verdikkingen.
Jute borduren voor een tas, een slang breien om de verschillende breisteken onder de knie te krijgen,
het was om te huilen. En soms deed ik dat ook.
De ultieme ellende was toen ik in de 6e klas een beertje moest breien. Het voorbeeld zag er schattig uit, een echte knuffelbeer. Bruine kop, handjes en voetjes en een geel truitje met een rode broek. Mijn beer was niet schattig. De kop was een rare verzameling van bedoelde en onbedoelde meerderingen
en minderingen, uiteindelijk heeft de juf er nog een soort bolletje van weten te creëren. De broek en trui werden aan elkaar gebreid, hiervan moest ik een voorpand en een achterpand breien, volgens hetzelfde patroon. Hoe ik het voor elkaar gekregen heb weet ik niet, maar het achterpand had een
heel ander formaat dan het voorpand. Ik kan me ook niet herinneren dat ik mijn beertje terug gezien heb op de jaarlijkse schooltentoonstelling.

Waarschijnlijk zat hij diep weggestopt in de bossen van speelgoedland, in een tehuis voor mismaakte gedrochtjes.
Ik werd ook wel eens gematst, soms mocht ik mijn handwerk mee naar huis nemen van de juf,
om er thuis wat aan te doen omdat het anders nooit afkwam. En er werd thuis wat aan gedaan, alleen niet door mij. Mijn moeder en mijn zus wilden me nog wel eens
uit de brand helpen. Juf heeft er nooit iets van gezegd, maar ze moet stekeblind geweest zijn als ze niet
doorhad dat ik het gemaakte werk niet zelf in handen had gehad. Maar misschien liet ze het lekker zo omdat het met mij toch vechten tegen de bierkaai was.
Inmiddels had mijn zus de middelbare school doorlopen en was ze de absolute alltime-favourite
van de handwerklerares geweest. Het moet ook werkelijk heerlijk zijn om eindelijk eens een echt
getalenteerde leerling te hebben tussen de normale middelmatigheid. Iemand die echt geïnteresseerd is in allerlei technieken, en ze ook nog perfect en snel aanleert en uitvoert. En zo was mijn zus dus, een bron van niet aflatende vreugde voor juf Karsemeijer. En die kon haar geluk dan ook niet op toen ze vernam dat het zusje op school zou komen !
Och wat een drama. Ik was de teleurstelling van haar loopbaan. Ze had zulke hoge verwachting van mij, maar ik denk dat nog nooit iemand zo snel van een torenhoge
roze wolk is gedonderd als juf Karsemeijer. Want ik kon niks! En ik vond het niet leuk en was ongeïnteresseerd.
Ik moest een babyjurkje smocken, mijn moeder heeft ‘t voor me gedaan. Ik moest een patchwork- tas maken, mijn tante heeft me een handje geholpen. Het enige wat ik wel leuk vond was macramé. Maar dan alleen het grove werk met touw, niet dat gepiel
met dunne katoenen draadjes , die uiteraard een veel mooier resultaat op zouden leveren. Maar met gekleurd touw een plantenhanger maken, dat lukte nog wel, en dat heb ik dan ook gedaan. Hehe, eindelijk helemaal zelf een werkstuk gemaakt. Ik kan me niet meer herinneren wat juf Karsemeijer
ervan vond. Ik denk dat ze mij ook uit haar herinneringen verdrongen heeft eerlijk gezegd.
Toen ik naar de kleuterleidsters-opleiding ging, was het mode om in de klas, onder de les te breien! En dat moest ik dan ook maar doen. Ik begon manmoedig (of vrouwmoedig in mijn geval) aan een trui
voor mezelf. Banaangele wol, naald 5, tricotsteek, dat moest toch lukken. En ja, het is gelukt.
Beetje ongelijkmatig, de mouwen waren niet lang genoeg, de kleur stond me ook voor geen meter, maar ik had een trui gebreid! Ik voelde me trots. En eigenlijk vond ik breien toch wel een beetje leuk!
Dus ik begon nog wat anders. En uiteindelijk ben ik heel veel gaan breien. Niet alles werd even geslaagd,
maar over het algemeen lukte het steeds beter. Voor mezelf. Voor familie. Voor mijn opvangkinderen . Ik heb in de loop der jaren wat afgebreid!
Gister heb ik een kabeltrui voor Bert afgemaakt. Hij is erg mooi geworden en ik ben er trots op! En helemáál trots omdat mijn zus gezegd heeft dat hij prachtig is !
Juf Karsemeijer zou niet weten wat ze zag......


Het is toch nog goed gekomen met zusjelief. Het lukt haar heel goed om oud modische modellen om te zetten in hedendaagse varianten want foto hierboven toont daarvan het resultaat.
 

donderdag 17 november 2011

Dagje borduren

Na een weekje van snotteren, hoesten en rillen ga ik weer verder. Gisteren heerlijk met de trein naar Dordrecht geweest voor een dagje Markerbruidsrijglijf borduren bij Sary Maas. Het was een hele gezellige dag met heel wat uitleg over de rijglijfjes. Dit lijfje is gemaakt door Sary zelf, helemaal met de hand.
(help, ik krijg de foto niet gedraaid)


Ze heeft er ook ééntje in het wit gemaakt. Het is niet zoals het hoort maar zóóóóó mooi'.
 Als oefening zijn we begonnen met een tasje maken
Er kwam heel veel uitleg hoe de bloemen en blaadjes geborduurd worden. en natuurlijk de foefjes. Het enige nadeel van zo'n leuke dag is, dat het zo snel gaat. Voor dat je het in de gaten hebt is het weer 16.30.
Website van Sary http://www.witopwit.com/

dinsdag 8 november 2011

Voortkabbelende dagen

Wat frotten betreft gebeurd er niet zo veel nieuws. Ik ben wel heel druk bezig,maar er gebeurd niet zoveel spectaculairs. En dat willen we toch graag laten zien,of niet dan?Verder heb ik hier last van
Maar dan ook weer met alles erop en er aan. Ik kan nooit eens een keertje gewoon wat snotterig zijn. Nee, de hele trukendoos moet altijd helemaal tot de bodem leeggehaald worden. Het ergste heb ik vannacht gehad.

Met de Dames Coq au Vin gaat het uitstekend. Ze zijn al een beetje gewend. Vandaag durfden ze voor het eerst naar buiten te gaan. Eigen namen krijgen ze nog. Ik wil eerst kijken wat voor karaktertjes erachter zitten. Ze scharrelen nu wat rond en het ziet ernaar uit dat ze op hun gemak zijn.

De sjaal voor (als ze hem wil hebben) schoondochterlief1 is klaar. Ik heb er alleen nog geen foto van, dat komt nog. Schoondochterlief2 vond deze zo mooi toen ik hem aan het breien was

Zo komt het dat er nieuw garen is gehaald en dat de hoeveelheid steken weer op de naald staan en er weer een sjaal/omslagdoek gebreid wordt.

zondag 6 november 2011

Welkom

                                  Mag ik hierbij voorstellen: De Dames Coq au Vin
Gisteren zijn ze gearriveerd. Dus Teekie had het goed opgevangen. Het zijn jonge boeren Welsummere deernen .Een flinke maat kip. Vandaag mogen ze wennen aan hun nieuwe onderkomen en morgen mogen ze buiten kijken. Het wennen aan ons gaat sneller dan ik had gedacht.