vrijdag 30 september 2016

Eind september

                                       
  
                                                            Rare maand dit jaar.

                                      

Tot begin van deze week leefde we gewoon nog steeds buiten. Het ene record naar het andere werd verbroken wat het weer betreft.

                                        

Op deze datum waaide het 35 jaar geleden flink die nacht en was het al herfstig. Nu was het om 23.00 nog 21 graden.
Hoe ik dat nog weet van 35 jaar geleden? Nou, ons gezin werd toen uitgebreid van 3 naar 4 personen.
Tsja en zoiets vergeet je niet. Ook dat manlief een omgewaaide boom in wording weer recht overeind ging zetten omdat hij de tijd wilde doden. Jaren later hebben we de boom toch nog weggehaald. 

Voor ons was het heerlijk dit weer. Ik had vakantie en dit jaar bleven we in Nederland. Misschien later daarover meer.
Zodoende heb ik ook kunnen genieten van buiten leven in onze tuin.                                                                 

Ik had weer zin om met een quilt verder te gaan. Appliceren is toch wel heel erg leuk om te doen.

                                        
 

Heel veel voorbereiden en dan is het blok ineens af.

                                             
                                                         Nummer vier van de negen. 

                                           

Ik heb nog achtergrond stof voor nummer vijf. Maar eens een dagje gaan plannen voor een noodzakelijk reisje Zuphen. Heel veel van mijn stofjes komen

                                          

Zo ook deze. En het is er altijd zo gezellig.

Dus blok nummer vijf is nu aan de buurt.

                                     

Oeps, het is maar goed dat ik er een foto van heb gemaakt. Zie nu pas dat ik op de verkeerde kant aan het tekenen ben. Ik geef mijn werk jetlag maar de schuld. 

maandag 26 september 2016

Niets veranderd

Ik heb dus twee zoonlieven. Ze schelen in leeftijd twee jaar en vier maanden. Oudste zoonlief was bij zijn geboorte 49 cm en krap 6 pond. Jongste zoonlief daarintegen 51 cm en ruim 7 pond. Van jongs af aan delen ze lief en leed. Bijna alles deden ze met z'n tweetjes, met andere woorden: vier handen op één buik. Hun grootste liefde was treinen. Kleine opa, mijn vaderlief, had al toen ze nog heel jong waren een modelbaantje gekocht en daar waren ze reuze zoet mee als er weer gelogeerd werd. Er was niet eens behoefte om naar de dierentuin te gaan of zo. Ja het Spoorwegmuseum, dat werd regelmatig bezocht.
Thuis was er een houten trein en later hadden ze allebei op zolder een modelbaan. En ze wilde allebei machinist worden. 

In de jaren tachtig gaf Ariadne ook kinderkranten uit. Daarin stonden truien om te breien met ingebreide/ opgemaasde motieven. Ook een trui met een N.S. trein. 

                                        
 
Laat Sinterklaas nu de wol geven zodat mama twee truien kon breien. En gebreid heb ik, je moet ook snel zijn want kindjes groeien. Soms heb ik Sinterklaas vervloekt, hoe verzon zo'n man het toch om dat een moeder aan te doen die breien heel erg leuk vind maar er geen tijdsdruk op wil hebben. 

Zover ik weet is er één foto waarop ze allebei staan met de trui aan. 

                                                          

Zo'n kleine dertig jaar later wordt bij de N.S. afscheid genomen van de Mat64. Bij de zonenlief een gevoel van weemoed, het was goed en degelijk materieel. Gelukkig mochten ze mee op de laatste rit.

                                                

Allebei in uniform. Ze zijn meester, vier handen op één buik. 

Oudste zoonlief heeft sinds een aantal jaartjes een andere functie bij de N.S. Hij is verder gaan leren. Maar hij zit nog regelmatig op de bok, hij wil feeling houden met de werkvloer. En hij houdt veels te veel van het daadwerkelijk treinen rijden om het op te geven
Jongste zoonlief is nog steeds heel gelukkig met zijn werk, heeft nog niet zo'n behoefte om iets anders te gaan doen. 

Maar om op het begin van het verhaaltje terug te komen. Oudste zoonlief is nog steeds de kleinste maar niet meer de lichtste. Wat dat betreft zijn de rollen een beetje omgedraaid.

woensdag 21 september 2016

Heimwee

Krijg ik dit vandaag bezorgd.

                                                      

Ik heb gelijk weer heimwee naar Engeland. Wat waren dat fijne reisjes. Denk er nog vaak aan terug. Als ik nu één of andere serie zie uit Engeland dan hoor, ruik, voel en proef ik het weer.
Dat brengt me dus ook op de afgelopen maanden. Er is veel gefrot en ik probeer het gedoseerd, in veschillende blogjes weer te geven.

                                                     

Deze deurstop had ik al eens laten zien maar het hoort bij het stukje Engeland, handwerkbeurs in Herrogate. En ik moet zeggen: hij bevalt prima. 

Het volgende pakketje  is ook af. Heerlijk werkje op mijn werk en in de tuin. En heel afwisselend. 


                                            
                                                                         



                                                                        



                                                                         


                                                                          


            

Nog één Engels pakketje in voorraad, plus kerstballen. Stille hint misschien...........

dinsdag 20 september 2016

Om het frotverhaal compleet te maken

Zie het verschil


                                 

                                                                


                                                               

In het kader van terugwerkende kracht ook dit berichtje. Omdat er stiekempjes aan toch heel wat steekjes gefrot zijn en nog worden, is het voor de geschiedenis van de Frottende Nachtwacht belangrijk. Begin april zijn mijn collega's en ik verhuisd naar een gloednieuw pand. De bovenste drie foto's is de oude situatie en de onderste twee de nieuwe. Het is nu ruimer, hoger en lichter en niet onbelangrijk minder bellen, rinkels en fluiten in allerlei toonaarden. Het is een klein beetje gestructueerder. Maar de nachten zijn nog steeds hetzelfde, gelukkig. 

maandag 19 september 2016

Een writersblock

,En dan is er zomaar een zomer voorbij. Lang geleden dat ik iets heb geschreven. We houden het maar op een afwezigheid van inspiratie, ik kreeg het gevoel steeds het zelfde te vertellen. Maar zo is het leven, geschiedenis herhaalt zich steeds. Maaaar er zijn wel foto's gemaakt. Krijg ik weer zin om met terugwerkende kracht te vertellen dan kan dat alsnog. Want stilgezeten is er allerminst. 

We beginnen weer met frisse zin, en wel met het dubbelen van een quilt die zo langzamerhand lag te verstoffen. Alles was er, achterkant was al op maat gemaakt, vulling lag al lang uitgepakt. Kortom, wat is dan het probleem? Nu, dat was het formaat. Zo'n beetje 2.20 bij 2.50. Ik houd niet van kleine quilts. 
En dan begint het. Hoe zal ik het dubbelen, of zal ik het eens een keertje laten doen. In de tweede optie zag ik niet zo veel heil. De achterkant is erg krap, en dat wil ik degene niet aan doen die voor mij zou dubbelen. Op de vloer is ook geen optie. Meubels zouden verplaatst moeten worden en oohhh, mijn knietjes. De methode met latten, nog nooit geprobeerd. En om dan te beginnen met zo'n grote? Manief erop uit gestuurd naar de dichts bijzijnde bouwmarkt om latten aan te schaffen die nog met de auto vervoerd kunnen worden. Ben ik eventjes blij dat wij een hoog plafond hebben. Tig keer gegoogeld en vooruit dan maar. Meubels iets verplaatst en beginnen maar.


                                         

Ah, wat lief, ze slaapt net. Ik ga wel wat anders doen. 

                                                      

                                                                Hij is al bijna op

                                      

Nadat Adèle uitgeslapen was ben ik maar gestart. Na veel heen en weer geloop, begin op latten plakken en daarna oprollen (vergeten foto's te maken) had ik twee nette opgerolde vlaggestokken. Bang dat de lappen zouden zakken werden ze op de enige plek neergelegd die in aanmerking kwam en dat was de gang.

                                                      

Dus nu was de quilt geënkeld totdat er tijd was om rustig te dubbelen. En dat was vandaag. Kamer weer verbouwd, achterkant op tafel al iets uitgerold. Tussenvulling erop en daarna de top pakken. Terwijl ik de vlaggestok oppak grijnzen twee van deze mij aan.

                                       

Van die grote, zwarte. Ik ben niet bang uitgevallen maar ieder mens heeft een uitzondering en dat is bij mij spinnen. Manlief mag ze dan vangen en buiten zetten, doodmaken vind ik nergens voor nodig. Volgens manlief gaf hij ze geen ongelijk om op die plek overnacht te hebben. 

Goed, alles is in orde gekomen en in de mand ligt nu een gedubbelde quilt te wachten totdat het koud genoeg is om te gaan bankhangen en er onder te kruipen om te gaan quilten.



                                      

                                                                                 

P.s. Op deze manier dubbelen is een uitvinding! Hulde aan degene die dit heeft uitgevonden. Dubbelen is nu zelfs een beetje leuk.