woensdag 29 februari 2012

En het leven gaat gewoon door, gelukkig maar

Sinds gisteravond gaat het borduren weer als vanouds. Nog niet zo snel maar dat hoeft niet. In de afgelopen periode wel geprobeerd om wat steekjes te pikken maar de concentratie was helemaal weg. Heel vaak teruggeborduurd, maar zelfs dat werkt rustgevend. Ik heb het telwerkje opgepakt dat we van Tammy in de bus kregen richting Parijs en het is bijna af.
Wat ik ermee ga doen weet ik nog niet maar het is wel een werkje wat speciaal blijft.

En ik ben zo trots op mijn beide zoonslief. Zoonlief-2 was al treinmachinist in het goederenvervoer en sinds gisteren mag hij ook personen vervoeren. Hij is geslaagd voor zijn test en rijdt vandaag zijn eerste ritje zelfstandig. En zoonlief-1 stond gisteren in de krant
En wat het zo bijzonder maakt. Zowel het werk wat beide zoonslief uitoefenen als de hobby van zoonlief-1 zijn de "schuld" van mijn vaderlief. Hij stond aan de wieg daarvan.

donderdag 23 februari 2012

DWDD

Gelukkig, de wereld heeft gewoon doorgedraaid tijdens mijn afwezigheid. De vrieskou is verdwenen, de vogels beginnen heel langzaamaan aan te geven dat er voor nageslacht gezorgd moet gaan worden en de sneeuwklokjes laten zich zien. Kortom het leven gaat door en dat is maar goed ook.
Gisteren kwam er een envelop uit Frankrijk met de bestelde strengetjes zijde die op de beurs niet aanwezig waren. Ik kreeg weer een klein huppeltje van binnen.
    
En omdat er ook gewoon gewassen is ga ik nu strijken. Ook dat is goed.            
                                                              

woensdag 22 februari 2012

Afscheid

Zoals hij het gewild had. Witte bloemen met een beetje paars. Geen praalwagen, daar was hij bang voor. Na de begrafenis was het goed eten en drinken. Ook dat had hij zo gewild. Want zo was hij.
En dit zijn de geschreven woorden van mijn dochterlief, zijn oudste kleinkind;
                                
                                                              Herinneringen
    
                                                          Mooie herinneringen
                                                          Zweven in mijn hoofd
                                                          Als vlinders in de wind
                                                          Druppels vallen
                                                          Samen nemen ze afscheid.


Eergisteren heeft moederlief afscheid moeten nemen van haar huisje en woont ze nu in een verpleeghuis/kleinschalig wonen. Wat kan er toch veel gebeuren in acht dagen.

woensdag 15 februari 2012

Verdriet

Over het weekendje Parijs is heel veel te vertellen, en dat heb ik  aan manlief kunnen doen.  Toen ging de telefoon.

Maandagochtend 13 februari, 7.06

Dag lieve papa.

Het is goed zo.                      

woensdag 8 februari 2012

Nog 2 nachtjes slapen

En dan mag ik weer met de bus mee. Naar Parijs, net als verleden jaar, naar
Er is nu maar één bus die dient als kippenhok. Ik ben niet zo van die busreizen maar de vorige keer was het reuze gezellig en dat zal het nu ook worden, daar ben ik van overtuigd. Ik vind het fijn dat ik nog even weg kan. Ik ben word eigenlijk door mijn familie weggestuurd en zuslief heeft zelfs gedreigd om me persoonlijk weg te brengen als ik toch thuis blijf. Het is ook goed dat ik er even uit ben en energie op kan doen om de komende weken goed door te komen. Vaderlief gaat hard achteruit.

zaterdag 4 februari 2012

Tussendoortje

Even een tussendoortje, een klein kleedje afgeleid van het kleedje wat ik gemaakt had. Dit gaat in mijn souvenir.

donderdag 2 februari 2012

Het déjeuneetje

Zo'n jaar of 50 geleden kocht mijn moederlief samen met mij in een dure servieswinkel een cadeau voor haar schoonmoeder. Ik weet nog hoe mooi ik het vond. Ook mijn oma vond het prachtig
Mijn oma was er erg zuinig op. En wat een moeite heeft het gekost om het gebroken kopje te vervangen. Maar het was gelukt. Mijn oma is jammer genoeg niet oud geworden. Nadat ook opa was overleden ging dit déjeuneetje naar mijn ouders terug. Mijn moeder heeft het nooit gebruikt maar het is in de kast blijven staan en met de verhuizingen is het meegegaan. En nu is het bij mij. De reden waarom het nu bij mij is is verdrietig. In de komende maanden gaan we afscheid nemen van haar zoon, dus mijn vaderlief. Van de week hebben we te horen gekregen dat hij ongeneeslijk ziek is. Daar mijn moederlief er zich niets meer van kan herinneren moest ik het maar vast meenemen. Nu staat het in de kast en als we de kamer hebben opgeknapt krijgt het een mooi plekje. En misschien ga ik het heel voorzichtig gebruiken. Voor mij heeft het heel veel waarde, al is het alleen maar omdat ik net zo heet als mijn oma.