zondag 17 februari 2013

Draadjes oppakken en verwerken

Gelukkig ga ik het frotten steeds meer oppakken. Toch een teken dat het ietsje beter gaat. Maar echt goed gaat het nog niet. Ik was weer begonnen met werken maar halverwege mijn nachtenblokje moest ik toch weer verstek laten gaan.
Er wordt nog regelmatig gekreukeld en geknepen in mijn zij en rug. Niet heftig genoeg om richting ziekenhuis te vertrekken maar wel om pijnstillers te nemen. Deze week ga ik naar diverse "isten" om uit te sluiten of er niet iets anders aan de hand is. We zullen het wel zien.
De borduurlapjes van Alma en Barb worden allen met een open zoompje afgewerkt en daarna aan elkaar genaaid.
 
Een soort quilt dus. Dan gaat de lap dienen als kapstokkleed. De oude kapstok van de opa van manlief hangt bij ons in de gang en daar hoort een kapstokkleed bij. En dit leek me wel een goed idee. Er gaan nog wel wat daagjes overheen voordat het klaar is maar dan heb je denk ik ook wat. En Adèle doet wat alle katten doen. Juist ja, er op zitten













Tussen alle beslommeringen door pogen we ook nog steeds ons huisje op te frissen. En zowaar, we zijn gisteren begonnen met meubels kijken. En dat is echt hoog nodig. Heel wat jaartjes terug hebben we bij Ikea noodeettafelstoelen gekocht. Niets mis mee, alleen zijn ze nu al langer bij ons dan de bedoeling was. Er was er al eens eentje kapot gegaan en toen hebben we er een nieuwe bij gekocht maar er begon een stoel heel raar te wiebelen. Nu was er iets metaligs afgebroken en dan is er maar een remedie: houtjes van maken voor de vuurkorf.






Waar ik heel verbaasd over ben is ineens de aanwezigheid van misschien wel bosanemoontjes. Voordat we de tuin op de schop hadden stonden ze erin. Ze kwamen uit de tuin van mijn schoonouderslief. We hebben ze niet echt bewaard maar als het toch zo is is het misschien wel een teken dat er echt weer betere tijden komen voor ons en dat ze bij ons zijn al zien we ze niet.

 
  

dinsdag 5 februari 2013

Dank jullie wel en een mooi doosje

Het lijkt erop dat er weer wat rustiger vaarwater in ons leven is. We weten als familie dat er nog heel veel verdriet staat te wachten maar nu hebben we de hoop op een hele kleine adem pauze.
In alle rust heb ik de reacties kunnen lezen en dat doet goed. Juist van mensen die je niet kent, maar ook van degenen die je niet elke dag ziet of spreekt. En dat doet goed, wetende dat men op de achtergrond belangstelling voor je hebt en even een woordje schrijft van: ik leef met je mee.
Maar ook geef ik wat antwoorden. De Kitchenaid is geweldig. Al bij het eerste gebruik had ik iets van: dit apparaat had gisteren al in mijn keuken moeten staan. Wat een aanwinst. Het is dat we in Nederland wonen en leven maar heel vaak voel ik mij als een Italian Mama. Hotel/restaurant mama, maakt niet uit. Iedereen is welkom! En met dit apparaat kan ik weer zo veel leuke en lekkere dingen doen. Al is het alleen maar eigen brood bakken, heerlijk.
En dan de sprei. Ja, die heb ik zelf gehaakt. Mijn oma zou trots geweest zijn. Zij deed niets liever dan haken. Spreien, kleedjes etc, etc
De eierenglijbaan voldoet goed. Niet alle eieren kunnen we redden. Misschien komt er een verbeterde versie, we zien wel.
Alle borduurtjes van de Loose Feather Club zijn klaar. En voor de laatste was er een mooie bestemming. Een houten kistje met een glazen deksel. En laat het er nu precies inpassen! Weer iets af.
 









 


Ergens zijn zonder een handwerkje bij je, dat kan niet volgens dochterlief. Al had ik in het ziekenhuis helemaal geen zin in wat voor handwerk dan ook, zij was toch op zolder gedoken en kwam met een  borduurpakketje op de proppen. Helemaal vergeten dat ik die ook nog had. Toch weer kruisteken, maar ook weer zonde om het te laten liggen. Dus ik ben er aan begonnen en ach, het borduurt wel lekker weg.

 


 
Hier wordt ik ook blij van. Heel voorzichtig komt er weer leven en groen in de tuin. Dit is de Lupine die het gaat proberen.

 
 

zondag 3 februari 2013

Nu zal ik maar eens wat vertellen


 
Mijn vrouwlijk personeelslid heeft op dit moment niet zo veel te vertellen. Ze is heel druk in de weer met dat menggeval en de nieuwe oven. Dus zal ik de honneurs maar waarnemen. Ik ben nu ongeveer 6 maanden in dit huis en ik moet zeggen dat ik denk dat het me wel bevalt. Ze zorgen goed voor me, ik krijg op tijd mijn natje en droogje,en niet verder vertellen hoor, maar ik geloof dat ik zelfs een ietsje pietsje aangekomen ben. Mijn bak wordt op tijd verschoond want zo niet, dan weet ik heel goed de wasbak of fonteintje te vinden. Ik houd er niet van, al ben ik maar een keer geweest, om de bak weer te gebruiken. Ja, ik ben een dame. Een echte, ik prefereer mannen boven vrouwen.

 
Op dit moment is er voor enkele maanden een paar dagen in de week een neeflief van het personeel hier in huis. Dat is in verband met zijn studie. Anders moet hij te ver reizen. En lief dat ik hem vind, he is so cute! En als ik iedereen zat ben kruip ik lekker weg in mijn eigen bedje.

                                         Maar dan de dames Coq au Vin.

Als er eentje en waarschijnlijk nog eentje niet oppast worden ze misschien wel echt Coq au Vin. Lekker gaargesudderd in een goede volle rode wijn. Nu zal mijn personeel dat wel niet doen maar het is geen stijl als je goed wordt verzorgd om dan toch nog die ronde bruine dingen zelf op te eten terwijl het personeel ze heel graag zelf willen nuttigen als dank voor hun goede zorgen. Goede raad is duur. En zo werden er twee supermarkteieren leeggehaald en gebakken. Daarna ging het mannelijk personeel in de weer met Groninger mosterd en kerrie en vulde de omhulsels ermee. Hij schijnt gehoord te hebben dat dat kon, ja kon, helpen. En lekker dat ze het vonden, ze stoven er op af en aten het met smaak op. Oké, nu zullen de geredde eieren wel wat pittiger en scherper smaken. Maar mijn mannelijk personeelslid is niet voor één gat gevangen. Hij is gaan denken en kwam op het principe van een knikker jodelbaan ( wat een naam ).


 En jawel hoor na een dagje meten, denken, zagen en timmeren kregen de dames een eiglijbaanleghok.








En tot mijn verrassing en vreugde werkt het. Ook tot vreugde van mijn personeel natuurlijk.
Zo, voorlopig heb ik weer genoeg verteld. Volgens mijn personeel heb ik nog niet helemaal laten zien wie ik ben. Dat klopt ook wel maar er is genoeg tijd om zover te komen. Ik merk gewoon aan ze dat ik hier niet weg hoef en dat is toch wel een hele fijne gedachte.