Zutphen

Ja, we zijn afgelopen zaterdag naar Zutphen geweest. Manlief heeft een nieuwe statief, een plaatje bestellen zou bijna net zo duur geworden zijn. Misschien vindt hij het andere plaatje nog een keer. Tja, dan heeft hij twee statieven met plaatjes.
Het was terrasjesweer. Dus alweer een lekker broodje voor manlief en voor mij een salade. Dit keer maar geen foto gemaakt. Het wordt anders zo saai, altijd maar die goed gevulde bordjes en glazen.
Maar dit is wel de buit bij Petra Prins.

Ik kan weer plakken en knippen. Drie meter stof voor de achterkant. Twee meter voor de hexen en randen. Vier fat quaters voor het grote blok. En een hele mooie lap met een grote print, zo moooooooi.

Ook deze boeken maar aangeschaft. Zo ben ik weer voor een aantal maanden onder de pannen. En dan wordt het zondag, een hele goede dag om met het nieuw aangeschaft materiaal bezig te zijn. Maar weet je wat ik ging doen, juist ja, die honderdduizend wybertjes. Maaaar het zijn er nu minder. Eén rand is klaar en zit al vast aan de quilt. En nu kan ik niet meer stoppen.

En  dat zou ik bijna vergeten. De pizza's waren heerlijk. Voor herhaling vatbaar.

Geduld is een schone zaak

Er moet echt,echt hoognodig naar Zutphen gegaan worden. Ik wil aan het derde blok beginnen maar heb net niet genoeg goede lapjes (Hmmm).

De lijm pen is op zodat ik geen nieuwe hexen kan plakken.

En deze top heeft een voering en vulling nodig.

Zullen we dan donderdag gaan? Nee, doe maar niet, er wordt noodweer verwacht. De pizza smaakt dan niet zo lekker als je op hete kolen zit.
Vrijdag dan? Ja goed, doen we......Nee kan niet. Het hondje van de buurvrouw moet een paar keer uitgelaten worden. Zit je ook niet lekker pizza te eten als je je bedenkt dat dat beestje met een hele volle blaas en/of darmen zit. Dan smaakt het wijntje ook niet meer.
Tja dan moet je het doen met de dingen die je wel hebt. En die heb ik. Honderdduizend wybertjes die aan elkaar moeten. Dus op naar buiten op donderdag en naaien maar.

In de avond nog door genaaid. Het ging toch best wel lekker. En kijk, ze leert het al.

Op deze vrijdag binnen naaien. Het is iets te fris om buiten te zitten. Nu zijn we van plan om morgen te gaan. Dus ik ga nog even door met wybertjes naaien. Komt Engelse Jane ook eens een keertje af.

En toen was tie ineens af

Zo nu ben ik weer aan de beurt om wat te vertellen. Pfff, nog net op de valreep. Er is weer een Affo. Het voorjaarsquiltje is af. Laat de zomer nu maar komen (hoop ik).

En de volgende ligt alweer te wachten.

Moet ik alweer naar Zutphen. Manlief wil mee. Hij moet iets hebben voor zijn statief. Wij hebben nml. geen fotowinkels (maar niet heus). Het is gewoon een goeie smoes om bij dit restaurant pizza's uit te gaan proberen.

We hebben hier tijdens onze vakantie zo ontzettend lekker en gezellig gegeten met z'n achten. De kinderliefs hadden dit nog tegoed. Het was een groot succes.

Lapjes en Adèle

Nog even een berichtje van mij. Mijn vrouwelijk personeel loopt namelijk als een kip zonder kop door het huis rond. De tafel ligt vol met lapjes. En ze blijft maar verleggen en in zich zelf kletsen. Ze zit te broeden, zegt ze. Op iets wat ze heel erg mooi vind maar wat ze moeilijk vindt om te realiseren. Oud aandoende stofjes combineren met gekke, felle en moderne stofjes. En ze is niet zo modern en fel. Wat stofjes bedoel ik. 

Met mij gaat het goed. Ik raak al wat gewend. Ik heb wel heel veel geslapen. En ik mag de tuin in maar dat hoeft voor mij niet zo erg. Ik ben eigenlijk het liefst zo veel mogelijk in de buurt van mijn personeel. En zuslief van mijn vrouwelijk personeel:je vraagt inderdaad niet naar de leeftijd van een dame. Dus ik zeg het lekker niet. Ik ben op 6 december 2010 gevonden. Juist ja, een Sinterklaas cadeautje. Net zoals mijn mannelijk personeel. Er is toen geschat dat ik 4 jaar was, en nu zijn we dus 1 1/2 jaar verder. Zo zie je het blijft gissen, alleen ik weet het Maar ik lijk jong, ze zeggen dat ik kittenoogjes heb. Alleen zijn ze niet blauw gebleven. En ik ben een echte kat, kijk maar.

Even voorstellen

Ik ben Adèle en heb nieuw personeel gevonden. En ik denk dat ik het wel naar mijn zin ga krijgen in dit huis. Weet je, ik heb namelijk heel lang in een opvanghuis gewoond. Ik ben een dame met pit en ze zeggen dat ik nogal wild kan spelen. Ik heb wel een aantal sollicitanten mogen ontvangen maar die haakten toch af toen ze dit te horen kregen. Maar dit personeel vind het wel een uitdaging, ze houden kenbaar van een dame met een eigen willetje. Nu kan ik lekker door het huis heen rennen, bang ben ik niet. Ja, een klein beetje van de stofzuiger. Maar als je dan achter een draaiende wasmachine gaat zitten dan hoor je die niet. Tja en verder moet ik maar afwachten wat er in de komende dagen op mij afkomt. Ik denk wel dat ik een hele hoop ga vlijmen en weet je wat ze ook leuk vinden : ik schijn een meisjesmauwtje te hebben. En weet je wat ik nu leuk vind om te doen: heel vaak te komen melktrappelen. Zelfs midden in de nacht als ze lekker liggen te slapen. Wat ik ook fijn vind is dat ik weer alleen ben. In het opvanghuis moest ik mijn kamer delen. Met ééntje heb ik niet zo'n probleem, maar met z'n vieren wordt het toch wel heel druk. Ik hoop dat ik over een poosje als ik eerst het huis goed heb verkend eens in de tuin mag gaan kijken. Daar is, geloof ik, ook heel veel te zien.
En passant: dit moest ik van het vrouwelijk personeel laten zien.

Wat daar de bedoeling van is weet ik niet. Ze zegt dat ik het waarschijnlijk heel leuk zal gaan vinden. Helemaal als ze gaat quilten??????????. We zullen het wel zien. Ik moest dus doorgeven dat het tweede blok klaar is. Bij deze dus

Stil in huis

Allereerst wil ik bedanken voor de lieve reacties op het voorgaande berichtje. Het is nu wel erg stil in huis en we zijn blij dat de Dames leven in de brouwerij brengen. Ik hoop wel dat dit de laatste keer is dat als we met vakantie gaan iemand besluit om weg tegaan. In september was het Lodewijck, in februari mijn vader en nu dus Teekie. Ik vind het wel welletjes zo. Over een klein poosje gaan we naar het dierenasiel om een kat een nieuw huis te geven. En dat is ook weer leuk, en ik ben heel erg benieuwd wat voor karaktertje we meenemen.
Maar wat was het heerlijk weer de laatste twee dagen. Helemaal eergisteren. En wat kan in een jaar tijd de tuin er mooi bijstaan. Verleden jaar was de tuin nog niet klaar en moet je nu kijken.

De roos die we hebben laten staan heeft het nog nooit zo mooi gedaan. Als je lang haar loopt hoor je haar zachtjes neuriën, zo naar haar zin heeft ze het.

En dit vind ik ook altijd zo lief, een hardwerkende bij. (Wel goed zoeken)

Bij de groenteman lagen weer andere juweeltjes, onbespoten. En lekker dat ze zijn. Hier wordt je gewoon blij van.

En zo ver is nu het tweede blok met de applicatie. Heel stilletjes werk ik er aan door.



Alweer een afscheid

We zijn weer thuis. Geen leuke thuiskomst, ook dit keer niet. We waren al gewaarschuwd en hadden al een beslissing genomen. En toch hoop je dat het anders is. Wat we vonden was een hele zieke Teekie. Dus het eerste wat we deden was de dierenarts bellen om te zeggen dat we hem wilde laten inslapen. Gelukkig hoefden we geen uren te wachten maar hadden nog genoeg tijd om afscheid van hem te nemen. Heel bizar is dat we ons realiseerden dat 10 jaar geleden op de thuiskomstdag Teekie zijn nieuwe leven bij ons begon. En nu, dat we op de thuiskomstdag Teekie zijn leven bij ons hebben beëindigd. Ik zal hem best erg missen. Waar je ook was, daar was hij. Samen strijken, samen eten koken, samen buiten zijn enz. Hij was een kat die altijd in je buurt was. En het was een blije, tevreden kat.