Eventjes terug

Schoonzoonlief heeft gisteren zijn moeder- en schoonmoeder een dagje op sleeptouw genomen. Zijn moeder heeft ook geen makkelijk jaar achter de rug en hij vond dat we er even uit moesten. Eerst moesten er een paar kleine dingetjes afgewerkt worden en daarna konden we genieten. Schoonzoonlief vindt het prachtig als hij z'n beide moeders meeneemt want de beide moeders kunnen het heel goed met elkaar vinden. En onze roots liggen in het westen. Zo gingen we naar Leiden. Heerlijk want ik voel me daar nog steeds erg thuis. Heel veel herinneringen heb ik er liggen al heb ik er maar echt 5 jaar gewoond.

In dit ziekenhuis heb ik mijn opleiding gevolgd voor verpleegkundige A. In dat grote gebouw er achter was het zusterhuis gevestigd. Op de zesde verdieping was mijn stekkie. En voor mijn ramen hingen gehaakte gordijntjes. Sindsdien heb ik nooit meer gewone vitrage gehad.

 

En , o wat heerlijk, het was een stralende dag. En wie kan dit nu bedenken: op 29 december op een terrasje zitten en daar een tosti eten.

Het was ook een hele vreemde gewaarwording. En er waren geen buitenkachels. Ik kan er nog steeds niet overuit. Voor ons voelde dat als een cadeautje. Je weet dat het niet klopt maar op dit moment klopt er nog meer niet  dus we genieten er dan ook gewoon van.
Daarna zijn we de stad ingelopen en heb ik herinneringen opgehaald. Bepaalde winkels zijn er niet meer. Ook de bakkerij waar zelfs mijn moeder toen ze jong was wel eens ging thee drinken en wat we later ook met z'n tweetjes hebben gedaan. Maar de serviesenwinkel waar ik regelmatig kwam bestaat nog. Het café waar we met een stel na de nachtdienst naar toe gingen is er ook niet meer. Maar het pannenkoekenrestaurant waar manlief voor het eerst zijn schoonouders zag is er nog wel. Eten met je vader in een echt Indonesisch restaurant. Als we het alleen maar hadden over: heet, heter, heetst dan wisten we precies weer hoe lekker het was. En dan komen ook meer dingen om de hoek kijken. Samen met broerlief vanuit Leiden naar Hilversum op de brommer. Ieder op zijn eigen brommer. Van dat ritje kan ik nog nagenieten. En dan merk ik dat het voor mij goed is om op zulke plekjes terug tekomen. Ik zie het als een vorm van afscheid en ook als een nieuwe start met mijn zusjelief. We zullen als ouderlijk gezin toch verder moeten met z'n tweetjes. En daar gaan we met onze gezinnen en met schoonzuslief en haar zonen voor zorgen.

 

Het borduren gaat steeds beter. Er is weer een lapje af.

 

 Met de volgende is al weer begonnen. Een vrolijke bloemenmand.

 

 

                                            Even wat andere steekjes

En toen ging de bel. Er staat een hele grote bos bloemen voor de deur en daarachter een collega met haar man. Ze kwamen ons een heel veel beter jaar wensen dan dat we het afgelopen jaar hebben gehad. En dan zijn de tranen weer heel erg aan de oppervlakte, nu niet van verdriet maar van de warmte die deze woorden en bloemen uitstralen.

 

Dit stukje is het laatste berichtje van dit jaar. Ik wil graag iedereen bedanken voor de lieve woorden maar ook telefoontjes die ik heb gekregen na alle heftige gebeurtenissen.

Dan rest mij alleen nog te zeggen: Een hele goede  en een fijne jaarwisseling en een goed maar vooral een gezond 2013 met iedereen die je lief is.