Medebewoners op deze aarde

Tsja, weer eens wat anders. Over het frotten valt niet zoveel te vermelden. Hoogstens dat onze Adèle al bezit heeft genomen van een gebreide lap die afgemaakt wordt. 

                             

Zo schiet het dus niet op. Maar mijn hart zit op de goede plaats en laat haar maar. Zoooooo zielig om haar er af te halen. Onze theemuts.

Maar ik heb nog andere dieren hoor. Ze worden eindelijk gewassen en glad gestreken.

                                  

Ze zijn heerlijk fris gewassen met Euchalan en nu is het echt van: Schaapje, schaapje wat heb je zachte wol. Ja baas, ja baas drie zakken vol. Want het is toch een grote kudde die gebreid is. 

Dus dit is klaar. Ik heb er met veel plezier aan gewerkt en ik denk dat er nog wel eens zo'n grote doek op de pennen komt.

En toen kwam er een beetje verdriet. Dit is Joris.

                           

Joris is de eerste kat van dochterlief en bijna 15 jaar oud. Dochterlief woonde nog bij ons en kwam thuis met een heel klein kittentje die ze had gevonden. Hij stond tot z'n enkeltjes en polsjes in een plas, had pusoogjes en piepte. En dan wordt je dus poezenoma. Met z'n tweetjes hebben we hem verzorgd.  Flesjes en daarna buikje wrijven. Overdag droeg dochterlief hem onder haar trui om hem warm te houden en 's nachts lag hij in een doos met een kruik. Zo hebben we hem groot gekregen. Hij is zelfs nog meegeweest naar de bruiloft van een nichtje.

Uiteraard is hij met dochterlief meegegaan toen zij op een eigen plekje ging wonen. Maar elke keer als we kwamen werden we uitgebreid begroet door ondermeer onze vacht (haar) te poetsen. Ach ja, hij mocht dat, tenslotte was het Joris. Een niet al te groot lijf met een heel klein koppie. Het klopte voor geen meter. De laatste jaren was hij ook nog heel erg mager maar verder gezond. 

De laatste keer dat ik er was heeft hij heel lang bij mij op schoot gelegen en dat deed hij nooit, eigenlijk al een teken dat het niet echt goed ging. Niet lang daarna heeft dochterlief moeten besluiten om hem te laten gaan. Alle tekenen waren er dat hij iets onder de leden had wat niet meer te genezen was. En dan voel je je toch wel verdrietig. Een speciaal katje was het, en dat wassie.

En zo is het leven. Komen en gaan.

Afgelopen weekend vertoefde ik met manlief en schoonzussen-en zwagerslief in een huis(je) te Witteveen in Drente En dat ligt vlak bij Orvelte. Lang, lang geleden ben ik er al eens geweest met manlief en kroost. Dus het werd hoog tijd om er weer naar toe te gaan. De zon scheen, wel fris en winderig. Beter dan de dag ervoor want toen leek het wel herfst. 

Maar wat is Orvelte toch een mooi plekje. Heerlijk om erdoor te wandelen en te genieten van het zicht en de geur van het land. In de zomer zal het wel druk zijn maar nu was gezellig. Net niet te veel mensen om ook te genieten van de rust. 

                                                

                                                     

Het groot hoefblad bloeide. Prachtig vind ik die.

                                   

Maar dan deze haan

                                   

Als ik kip was dan wist ik het wel. Wat een vent. En volgens mij wist hij dat ook.

In de schaapskooi was de kraamafdeling. Uren kan je er naar kijken, zo schattig. En dan dat geblaat. Heel iel en pril en dan het antwoord van moeders. 

                       

                                                                

Zo is het opeens 17.00 uur. Tijd om richting huisje te gaan met het plan om zeker terug te komen.

Maar is er dan niets gehandwerkt? Ja hoor, de quilt was mee en er zijn een paar steekjes gemaakt. Een paar maar. 

                            

 

En in die zak zitten twee nieuwe koekepannen. Een nieuwe keuken, nieuwe pannen. In Orvelte worden ook pannenkoeken gebakken van speltmeel. Kijk maar op www.puurpannenkoek.nl . Meer hoef ik niet te zeggen denk ik. Maar lekker is het.